Μέσα στη χρυσόσκονη των γιορτών, τα λαμπιόνια , τα δώρα , την αγωνία πολλών συμπολιτών μας αν θα καταφέρουν να ζήσουν το όνειρο των Χριστουγέννων, έρχεται ακόμα ένα θέμα να θαμπωσει τη λάμψη της γιορτής και να προβληματισει, αγγίζοντας τη ρίζα τόσο του χριστιανισμου όσο και του ανθρωπισμού.
Ο Χριστός μέσα στη φάτνη, ένας ειρηνοφορος μικρούλης που κυνηγηθηκε απ 'την πρώτη μέρα της ζωής του , πρόσφυγας , κυνηγημένος , εσταυρωμένος , αλλά ενταφιασμενος με όλες τις τιμές που οι θρησκείες και οι πολιτισμοί αποδίδουν στον νεκρό .
Η τιμή στον νεκρό βασικό στοιχείο πολιτισμού και πολιτισμών ... Το σώμα που ως" χους" επιστρέφει στη γη που το γέννησε ...
Υπάρχουν όμως κι οι νεκροί πρόσφυγες , μετανάστες, οι "κολασμενοι" της γης, αυτοί που ζωντανοί ηταν ανεπιθύμητοι, και νεκροί άγνωστοι σε μια χώρα .
Ξένος σε ξένη χώρα, αγνοούμενος για τους συγγενείς του , αγνοημένος απο τις αρχές , διεθνείς και εθνικές .
Η κινηση Μνήμη και Δράση βρέθηκε μέσα στον ελαιώνα, στο Κάτω Τρίτος για να θυμηθεί , να μνημονευσει τους ανώνυμους νεκρούς και ελάχιστους επώνυμους , βάζοντας δυο χρυσανθεμα στους τάφους όσων πνίγηκαν προσπαθώντας να βρουν τον παράδεισο της Δυσης, όσων πλήρωσαν και πληρώνουν την απάνθρωπη πολιτική των κλειστών συνόρων και των επικινδυνων περασματων ...
Στη σκιά του ελαιώνα , έρημοι τάφοι , ανώνυμοι νεκροί μάς θυμίζουν τη "στεγνια του αιώνα " και προβάλλουν το δυστοπικο μέλλον που μας ετοιμάζουν οι στυγνες πολιτικές.
