«Εγώ γεννήθηκα στη Χίο. Όταν ήμουν σαράντα ημερών, πήγαμε στη Λέσβο. Εκεί ζήσαμε πολύ ωραία χρόνια. Το καλοκαίρι νοικιάζαμε ένα εξοχικό σπίτι κοντά στη θάλασσα, λίγο έξω από τη Μυτιλήνη, στη Βαριά. Κατέβαινες την κατηφόρα, έπειτα περνούσες έναν χωματόδρομο και μετά η θάλασσα – η χαρακτηριστική ωραία θάλασσα της Μυτιλήνης με τα μαύρα φύκια και τα λιθάρια. Απέναντι ήταν η Μικρά Ασία. Το πέλαγος εκεί έχει υπέροχο χρώμα. Είναι γαλάζιο βαθύ. Καμιά φορά εμφανιζόταν από τη δεξιά πλευρά ένα επιβατηγό πλοίο, κάτασπρο, πήγαινε στη Μυτιλήνη κι έφευγε πάλι. Αυτό το πλοίο, το "Αλμπέρτα" –θυμάμαι ακόμη τ’ όνομά του ύστερα από εβδομήντα χρόνια–, ήταν κάτι το μαγικό. Η θάλασσα ήταν κάτι το μαγικό. Η ομορφιά αυτή με πλήγωνε. Όταν βλέπεις κάτι πολύ ωραίο, αισθάνεσαι μία μαχαιριά μέσα σου. Ίσως ο άνθρωπος να είναι σαν ένα πεύκο που, όταν το μαχαιρώσεις, θα βγει ρετσίνι. Σαν ένα πεύκο ένιωθα κι εγώ, αλλά οι μαχαιριές οι δικές μου ήταν από την πολλή ομορφιά».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Μίκης Θεοδωράκης: η ζωή μου» του Γιώργου Αρχιμανδρίτη
